Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Id est enim, de quo quaerimus. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Sed quot homines, tot sententiae; Quod vestri non item. Graccho, eius fere, aequalí? Duo Reges: constructio interrete. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Itaque his sapiens semper vacabit.

Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Quo igitur, inquit, modo? Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Quid vero? Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus.

Duo enim genera quae erant, fecit tria.

Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Nihil ad rem! Ne sit sane; His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Suo genere perveniant ad extremum; Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Quis istud possit, inquit, negare? Quod autem ratione actum est, id officium appellamus.

Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Tanta vis admonitionis inest in locis; Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio.

Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Igitur ne dolorem quidem. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret.

Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia;

Quare attendo te studiose et, quaecumque rebus iis, de quibus hic sermo est, nomina inponis, memoriae mando; Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Laboro autem non sine causa; An tu me de L. Quare conare, quaeso. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto.

Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;

Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?