Utilitatis causa amicitia est quaesita.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas;

Restant Stoici, qui cum a Peripateticis et Academicis omnia transtulissent, nominibus aliis easdem res secuti sunt. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Non laboro, inquit, de nomine.

Perge porro; Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Quae cum dixisset, finem ille.

Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Paria sunt igitur. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Quae ista amicitia est? De illis, cum volemus. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.

De hominibus dici non necesse est.

Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando;

Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur.

Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.

Etiam beatissimum? Nulla erit controversia. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Quae rursus dum sibi evelli ex ordine nolunt, horridiores evadunt, asperiores, duriores et oratione et moribus. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere.

Bonum incolumis acies: misera caecitas.

Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Bork Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis?

Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Haec dicuntur inconstantissime. Videsne, ut haec concinant? In schola desinis. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata;

Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis.

Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Duo Reges: constructio interrete. Bork His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.